مددکاران اجتماعی ایران، آغاز تغییر از درون
فهرست عناوین مطلب
مددکاران اجتماعی ایران، آغاز تغییر از درون
نویسنده: جواد طلسچی یکتا – مددکار اجتماعی
مددکاری اجتماعی، نه تنها یک شغل، بلکه یک رسالت است. رسالتی که بر پایه‌ی تغییر و توانمندسازی بنا شده است.
مددکاران اجتماعی به دنبال ایجاد تغییرات مثبت در زندگی افراد، خانواده‌ها و جوامع هستند. آنها برای احیای حقوق محرومان، کاهش نابرابری‌ها و ساختن جامعه‌ای عادلانه‌تر تلاش می‌کنند. اما آیا این مسیر پرچالش، نیاز به بازبینی و تحول از درون ندارد؟
نقدهای مطرح‌شده از سوی بسیاری از متخصصان این حوزه، نشان می‌دهد که جامعه‌ی مددکاری اجتماعی در ایران با چالش‌های ساختاری و مدیریتی مواجه است.
چالش‌هایی که شاید بیش از هر چیز، نیاز به یک تحول درونی و عمیق را برجسته می‌سازد.
فریز شدن در زمان و نیاز به پویایی
یکی از مهم‌ترین انتقادها، عدم پویایی و ایستایی در ساختارهای صنفی و تشکلی است. اگر یک سازمان یا انجمن صنفی، برای بیش از یک دهه بدون تغییرات مدیریتی محسوس به حیات خود ادامه دهد، این به معنی از دست رفتن فرصت‌های طلایی برای تزریق ایده‌های نو، انرژی تازه و رویکردهای نوین است.
این وضعیت، جامعه‌ی متخصصین را به انفعال می‌کشاند و مانع از ورود نسل‌های جدید و افکار نوآورانه به بدنه‌ی اصلی تصمیم‌گیری می‌شود.
مددکاری اجتماعی، علمی زنده و پویاست که با تغییرات اجتماعی و فرهنگی همراه است. انجمن صنفی‌ای که نتواند خود را با این تحولات همگام سازد و از پتانسیل گسترده‌ی جامعه‌ی دانشگاهی و حرفه‌ای بهره بگیرد، به تدریج از رسالت اصلی خود دور می‌شود.
قدرت مطالبه‌گری و مشارکت همگانی
شاید این تصور وجود داشته باشد که یک سازمان نظام یا یک تشکل نیمه‌دولتی، قدرت بیشتری برای مطالبه‌گری دارد. اما تاریخ جنبش‌های اجتماعی و صنفی نشان می‌دهد که قدرت واقعی در هم‌افزایی، مشارکت حداکثری و برآمدن از دل جامعه‌ی متخصصین است.
یک انجمن صنفی ملی و کاملاً غیردولتی که با رأی و مشارکت همه‌ی اعضا شکل گرفته باشد، مشروعیت و قدرت مانور بیشتری برای پیگیری مطالبات برحق صنفی و اجتماعی دارد.
چنین تشکلی، با صدای بلندتر و متحدتری می‌تواند از حقوق اعضا و جامعه‌ی هدف خود دفاع کند.
چرا وقتی بسیاری از انتخابات صنفی و انجمن‌ها به سمت برگزاری الکترونیکی و شفاف پیش می‌روند، هنوز برخی تشکل‌ها از روش‌های سنتی و محدود استفاده می‌کنند؟
برگزاری انتخابات به شیوه‌ای بسته و غیرمشارکتی، نه تنها فرصت مشارکت حداکثری را از بین می‌برد، بلکه به تضعیف اعتماد عمومی و شکاف میان بدنه و هیأت مدیره منجر می‌شود. یک انتخابات شفاف و الکترونیکی، راهی برای ورود خون تازه و ایده‌های جدید است.
تغییر از خود، تغییر در جهان
مددکاری اجتماعی بر یک اصل کلیدی استوار است: تغییر. مددکاران اجتماعی به مردم می‌آموزند که می‌توانند سرنوشت خود را تغییر دهند. اما چگونه می‌توان از یک جامعه‌ی متخصصین انتظار داشت که تغییر را در جامعه ایجاد کند، در حالی که نتوانسته است تغییر را در ساختار صنفی خود رقم بزند؟
این یک تناقض بنیادین است. اگر مددکاران اجتماعی نتوانند بر موانع درونی خود غلبه کنند، نمی‌توانند رهبران تغییر برای دیگران باشند. اولین گام برای ایجاد هر تغییری در جهان، پذیرش و آغاز تغییر از خود است.
جامعه‌ی مددکاری اجتماعی ایران، برای احیای نقش واقعی خود، نیاز دارد تا از درون به تحول برسد. این تحول، در گرو مشارکت بیشتر، شفافیت بالاتر و انتخاب مدیرانی است که نماینده‌ی واقعی و برآمده از دل همه‌ی مددکاران اجتماعی باشند.
تنها با چنین رویکردی است که مددکاری اجتماعی در ایران می‌تواند به یک نیروی قدرتمند و تاثیرگذار در جامعه تبدیل شود و رسالت اصلی خود را به درستی به انجام رساند.
