فریاد بی‌صدای حامیان؛ ضرورت تأسیس نهادی برای مددکاران اجتماعی ایران
فهرست عناوین مطلب
فریاد بی‌صدای حامیان؛ ضرورت تأسیس نهادی برای مددکاران اجتماعی ایران
مددکاری اجتماعی، حرفه‌ای مقدس و حیاتی است که بنیان آن بر حمایت از آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه و تلاش برای بهبود کیفیت زندگی انسان‌ها استوار است.
مددکاران اجتماعی، سربازان خط مقدمی هستند که در دل مشکلات و چالش‌های اجتماعی، دست یاری به سوی نیازمندان دراز می‌کنند. اما در این مسیر پرفراز و نشیب، خود این حامیان نیز ممکن است در گرداب فرسودگی شغلی، احساس تنهایی و بی‌پناهی گرفتار شوند.
صحبت‌های یک مددکار اجتماعی که خود را قربانی می‌داند، تلنگری جدی است که نشان می‌دهد جامعه مددکاری ایران، بیش از هر زمان دیگری به یک مأمن و پناهگاه نیاز دارد.
مددکاران، قربانیان خاموش یک حرفه
مددکاران اجتماعی هر روز با طیف وسیعی از معضلات روانی، اجتماعی و اقتصادی درگیر هستند؛ از اعتیاد و فقر گرفته تا خشونت خانگی و بیماری‌های روانی.
این حجم از مواجهه مستقیم با رنج و درد انسانی، می‌تواند بار سنگینی بر دوش روان آنها بگذارد. در حالی که وظیفه اصلی آنها ارائه حمایت و راهکار است، اما در بسیاری از موارد، خودشان به حمایت نیاز دارند.
- فقدان حمایت روانی: مددکاران برای مقابله با استرس‌های ناشی از کار، نیاز به حمایت‌های روانشناختی و مشاوره حرفه‌ای دارند. اما در حال حاضر، چنین سازوکاری به صورت نظام‌مند وجود ندارد.
- احساس تنهایی و انزوا: مددکاران اغلب در محیط‌های پرتنش و پرفشار کار می‌کنند و فرصت کمی برای به اشتراک گذاشتن تجربیات و مشکلات خود با همکاران یا یک مرجع بی‌طرف دارند. این انزوا، احساس بی‌پناهی و قربانی بودن را تشدید می‌کند.
- کمبود منابع و زیرساخت‌ها: بسیاری از مددکاران با کمبود منابع مالی و انسانی روبرو هستند که این امر فشار کاری آنها را دوچندان می‌کند و از اثربخشی کارشان می‌کاهد.
مأمن و مرهم: لزوم تأسیس نهادی حمایتی
مددکاران اجتماعی ایران، به نهادی مستقل و قدرتمند نیاز دارند که بتواند نقش مأمن و مرهم را برای آنها ایفا کند.
این نهاد باید فراتر از یک سازمان اداری، یک خانه و پناهگاه برای تمامی مددکاران باشد. وظایف کلیدی این نهاد می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- ارائه خدمات روانشناختی و مشاوره: فراهم کردن دسترسی آسان و محرمانه به مشاوران و روانشناسانی که در زمینه مددکاری اجتماعی تخصص دارند، یکی از مهم‌ترین نیازها است. این امر به مددکاران کمک می‌کند تا با استرس‌های شغلی خود به درستی مقابله کنند و از فرسودگی شغلی پیشگیری شود.
- ایجاد شبکه‌های حمایتی: این نهاد می‌تواند با برگزاری کارگاه‌ها، جلسات هم‌اندیشی و گروه‌های حمایتی، فضایی را ایجاد کند تا مددکاران بتوانند تجربیات خود را به اشتراک بگذارند و از یکدیگر حمایت کنند.
- آموزش و توانمندسازی: ارائه آموزش‌های مستمر و تخصصی در زمینه‌های مختلف، مانند مهارت‌های مدیریت استرس، تکنیک‌های جدید مددکاری و دانش حقوقی، به آنها کمک می‌کند تا با آمادگی بیشتری با چالش‌ها روبرو شوند.
- حمایت از حقوق صنفی: این نهاد باید مدافع حقوق شغلی، مالی و اجتماعی مددکاران باشد و برای بهبود شرایط کاری آنها تلاش کند. این امر شامل پیگیری مسائل مربوط به دستمزد، امنیت شغلی و جایگاه حرفه‌ای مددکاران است.
فراخوان برای یک اقدام ملی
تأسیس چنین نهادی، تنها یک خواسته صنفی نیست، بلکه یک ضرورت ملی است.
سلامت روان و توانمندی مددکاران اجتماعی، ارتباط مستقیمی با سلامت جامعه دارد. اگر حامیان خود دچار آسیب شوند، چگونه می‌توانند به طور موثر به دیگران کمک کنند؟
این مقاله فراخوانی است برای تمامی دست‌اندرکاران، از دولت و سازمان‌های مردم‌نهاد گرفته تا خود جامعه مددکاری، تا این خلاء بزرگ را جدی بگیرند.
ایجاد یک سازمان، انجمن یا نهاد مستقل و تخصصی برای حمایت از مددکاران اجتماعی، گامی مهم در جهت تقویت زیرساخت‌های اجتماعی کشور و تضمین پایداری و اثربخشی یکی از مهم‌ترین حرفه‌های بشردوستانه است.
بیایید با ساختن این پناهگاه، فریاد بی‌صدای مددکاران را بشنویم و به آنها بگوییم که در این مسیر تنها نیستند.
